چادر خاکی
مسمار به پهلوی تو کردند و استخوان بر گلوی علی(ع)
سیلی به صورت تو زدند و ریسمان به بازوی علی(ع)
خنجر بر بازوی تو گذاشتند و شمشیر روبه روی علی(ع)
آتش به خانه ی تو زدند و تهمت به آبروی علی(ع)
ای اولین شهید راه ولایت، چه بر سرت آوردند ای بانوی علی (ع)
وارد
مسحد که شدم، تماز جماعت شروع شده بود، امام رفت رکوع، تکبیر گفتم و خودم را به
رکوع امام رساندم.
در کنارم، افرادی دیگر بعد از من رسیدند و اقتدا
کردند، یکی به رکعت دوم رسید، یکی به رکوع رکعت دوم و .. اما همه
شان به امام اقتدا می کردند.
امام که تشهد می خواند آنها نیم خیز شده بودند، امام
که تسبیحات می خواند آنها حمد می خواندند (اما همه داشتند نمارشان را به جماعت می
خواندند)
چشمانشان را بر روی همه ی شعارهاشان بستند
و ...
هویتم را هتک کردند
چشمانم بر همه ی نقشه هاشان باز است
خروش خشم پیروان محمد (ص) تا ابد در گوشهاشان آژیر خواهد کشید:
محمد(ص)، پیامبری برای همیشه
از خشم خانه براندازمان آسوده نخواهید خفت.
نذر کرده بودم از روز عاشورا تا اربعین چله ی زیارت عاشورا بگیرم همراه با صد لعن و سلامش
هر روز صبح بعد نماز زیارت را می خواندم و صد لعن و سلامش را در طول روز در طی انجام امور روزانه(در اتوبوس, صف غذا و ... )می فرستادم.
تسبیح را در دستم دید و پرسید چه ذکری میگی؟
ذکری را که می گفتم بلند برایش خواندم: "اللهم العنهم جمعیا" خدایا لعنت کن همه ی دشمنان امام حسین (ع)را
در حالی که اصلا انتظار چنین ذکری را نداشت، با تعجب گقت: چطور میشه اینقدر قسی القلب بود که لعنت بر دیگران رو ذکر روزانه ات بکنی؟ دشمنان امام به خاطر کارهای بدشون مطمئنا توسط خود خدا مجازات می شن، تو دیگه واسه چی اونا رو لعنت می کنی؟ اونم کسانی رو که نمی شناسی!
ازش پرسیدم تو مسلمانی؟
- آره
آیا به اصول دین اعتقاد داری؟
-آره
- می دونی که هر مسلمانی باید عمل کننده به فروع دین باشد؟
- آره
-اما فک کنم نمی دونی که دو رکن آخر فروع دین "تولی و تبری"است؟
- چرا می دونم.
- پس حنما معنی اش رو نمی دونی.
تولی یعنی دوست داشتن ولی امر و دوست داشتن دوستان و یاران او.
تبری یعنی: برائت جستن از دشمنان ایشان و اظهار انزجار و دشمنی کردن با آنها.این اظهار دشمنی به گونه های مختلفی می تواند جلوه گر شود. گاه با لعن و نفرین دشمنان، گاه با راهپیمایی جهت محکوم نمودن آنها و گاه با کمک رسانی و امداد به کسانی که مورد طلم و ستم دشمنان اسلام قرار گرفته اند. همه ی اینها مصادیق برائت و تبری در فروع دین است که وظیفه ی هر مسلمانی است .
علاوه بر این نیز این ذکر لعنی که من هر روز میگویم، ساخته ی خودم نیست. این عبارت در زیارت عاشورا آمده است متعلق به امام پنجم حضرت محمد باقر (ع)است و مشهور است که حدیث قدسی است.
این لعن اولین بار از زبان یک معصوم شنیده شده و همه ی شیعیان به گفتن آن توصیه شده اند.
کسی که حق او را هدایت نکند، باطل او را گمراه خواهد کرد.
امام علی (ع)در نامه ای به سهل بن حنیف، در جریان فرار عده ای از اهالی مدینه به سمت معاویه، خطاب به او چنین می فرمایند:
"اگر گروهی از مردم مدینه به سمت معاویه گریختند مبادا برای از دست دادن آنان و قطع کمک و یاریشان افسوس بخوری، که این فرار برای گمراهیشان و نجات تو از رنج آنان کافیست.آنان از حق و عدالت گریختند و به سوی کور دلی و جهالت شتافتند، آنان دنیا پرستانی هستند که به آن روی آوردند و در این کار شتاب کردند. عدالت را شناختند و دیدند و شنیدند و به خاطر سپردند و دانستند که همه ی مردم در نزد ما، در حق یکسانند پس به سوی انحصار طلبی گریختند. دور باشند از رحمت حق."
و ایران، سرزمینی که به سوی جامعه ی عدالت محور در حرکت است به سوی برابری ومساوات، وآنها که از این بوم و بر بودند ودر این خاک رشد یافتند، امید بود که دستان تنومندی برای کشورشان باشند، دستانی که بر فرق دشمن کوبیده شود وحال که به خاطر ظاهر نگری،کج فهمی و جهالتشان به سوی دنیا پرستی و ذلت شتافتند، ازکوچ نابجای آنان خم به ابرو نیاورده و غبطه ایی نمی خوریم، چرا که آنان بر سختی های مبارزه صبور و مقاوم نبوده و دیگران را نیزدر این کار به سخره گرفته و مایوس می کنند.
اگر مهاجرانی، سروش، مخملباف، فراهانی و... رفتند، ما را اندوهی بر این نیست، باشدکه امثال اینان نیزبروند که ما را به خیر آنان امیدی نیست، باشند که ازشر وجودشان ایمن بوده و جامعه ی مان را به سمت پاکی تعالی ببخشیم.
