روزگاری ستم فراوان بود

خاکمان جای دیوان یود

                                                                                                                                                      فقر و ناداری و ظلم و جقا

                                                                                                                                                     سایه ی شوم کودک هراسان بود

کرکسی که خفته بود بر خاک وطن

باعث اسارت عقابان بود

                                                                                                                                                          دست در دست دشمنان استقلال

                                                                                                                                                         عامل غم ضعیفان بود

 

ناگهان خروش خشم همه شکست

موجی از دل دریا خروشان شد

                                                                                                                                                             مردی از فراسوی تاریکی

                                                                                                                                                                    آمد و قلب ها فروزان شد


مردی از جنس امید و ظفر

یار بی کسان و مستمندان شد


                                                                                                                                                                            مشت بر چهره ی شب کوبید

                                                                                                                                                                              مثل ماه بدر درخشان شد