سحر اول ماه رمضان بود، صدای دعای سحر می آمد.حس غریبی داشت، انگار می خواست برای یک کار خیلی بزرگ آماده شود.
نیت کرد ؛
خدایا برای رضای تو برآنم 30 روز این ماه مبارک را از خوردنی ها و آشامیدنی هایی که برایم حلال کرده ایی، اجتناب کنم، باشد که تمرینی باشد برای پرهیز از آنچه بر من حرام کرده ایی.
کسی که حق او را هدایت نکند، باطل او را گمراه خواهد کرد.
امام علی (ع)در نامه ای به سهل بن حنیف، در جریان فرار عده ای از اهالی مدینه به سمت معاویه، خطاب به او چنین می فرمایند:
"اگر گروهی از مردم مدینه به سمت معاویه گریختند مبادا برای از دست دادن آنان و قطع کمک و یاریشان افسوس بخوری، که این فرار برای گمراهیشان و نجات تو از رنج آنان کافیست.آنان از حق و عدالت گریختند و به سوی کور دلی و جهالت شتافتند، آنان دنیا پرستانی هستند که به آن روی آوردند و در این کار شتاب کردند. عدالت را شناختند و دیدند و شنیدند و به خاطر سپردند و دانستند که همه ی مردم در نزد ما، در حق یکسانند پس به سوی انحصار طلبی گریختند. دور باشند از رحمت حق."
و ایران، سرزمینی که به سوی جامعه ی عدالت محور در حرکت است به سوی برابری ومساوات، وآنها که از این بوم و بر بودند ودر این خاک رشد یافتند، امید بود که دستان تنومندی برای کشورشان باشند، دستانی که بر فرق دشمن کوبیده شود وحال که به خاطر ظاهر نگری،کج فهمی و جهالتشان به سوی دنیا پرستی و ذلت شتافتند، ازکوچ نابجای آنان خم به ابرو نیاورده و غبطه ایی نمی خوریم، چرا که آنان بر سختی های مبارزه صبور و مقاوم نبوده و دیگران را نیزدر این کار به سخره گرفته و مایوس می کنند.
اگر مهاجرانی، سروش، مخملباف، فراهانی و... رفتند، ما را اندوهی بر این نیست، باشدکه امثال اینان نیزبروند که ما را به خیر آنان امیدی نیست، باشند که ازشر وجودشان ایمن بوده و جامعه ی مان را به سمت پاکی تعالی ببخشیم.
روزمرگی را دکتر علی ناظری عضو هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی اینگونه تعریف می کند :” وقتی انجام کارها شکلی کلیشه ای، یکنواخت و بدون تنوع پیدا کند و دائما در حال تکرار باشد و نوعی از پیشرفت توأم با انگیزه، شوق و انرژی در آن وجود نداشته باشد می گوییم روزمرگی رخ داده است”. از تعریف آن که بگذریم به زبان خودمان روزمرگی همان زندگی است که اکثر ما الان داریم و برنامه کاریمان دو شکل دارد یکی برای روزهای تعطیل و یکی برای روزهای کاری ، اغلب بی هیچ تغییری و یا با تغییرات بی اهمیت در ظاهر آنچه رخ می دهد. همه ما می دانیم که در پی کارهای روزانه مان اغلب هدفی نیست و فقط گذران است چه از لحاظ فردی و حتی از لحاظ سیستمی در سازمانها هم همین اتفاق می افتد. انگار که همه از تغییر در این گذران یکنواخت و مداوم و بی هدف می ترسیم و اگر صبح سرکار بیاییم و ببینیم میزمان چند متری جابجا شده به هم میریزیم از این تغییر کوچک بگیر تا تغییرات سازمانی و فردی که گاه لازمه رشدند و مایی که از آنها می هراسیم در واقع همیشه همین قدری می مانیم . گرفتار شدن در روزمرگیِ کار، خیلی آسان پیش می‌آید. متداول‌ترین وضعیت این است که برای ساعات طولانی در محیطی که خوب به آن وارد هستید اما دیگر از آن لذت نمی‌برید کار کنید. بدتر از همه این است که باید تصور کنید که این شما هستید و این کاری است که باید انجام دهید و تا زمان بازنشستگی به هیچ چیز دیگری نمی‌توانید فکر کنید.
